Γράφει η Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης Αγγελική Μ. Κουρμπέλη.
Στην παιδική μου ηλικία, δεν ήταν όλα τέλεια, αλλά εκεί ξεκίνησε το ζέσταμα σε αυτό που λέγεται ζωή, στο συναίσθημα, στο βίωμα, στη δημιουργία, στον αυθορμητισμό.
Στην παιδική μου ηλικία υπήρχαν κυρίαρχες σκέψεις αγάπης, χαράς, ανεμελιάς, απλότητας, δεν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις, ο κόσμος ερμηνευόταν όπως πρωτογενώς τον αντιλαμβανόμουν με το παιδικό μου μυαλό και δεν αμφέβαλα, δεν είχα κρατήματα εσωτερικά.
Ήξερα τι σημαίνει να περνάω καλά, εκεί έμαθα πόσο χρήσιμο είναι να γεμίζει η ψυχή μου από απλά πράγματα, από τα χρώματα στις ζωγραφιές μου, από τα παιχνίδια μου που με μετέφεραν σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου όλα ήταν δυνατά, από το γέλιο μου που έβγαινε σε κάθε ευκαιρία και με πλημμύριζε ο ήχος του.
Από το κλάμα μου, που έβγαινε αβίαστα και σαν καθαρή βροχή απελευθέρωνε λυτρωτικά και άμεσα κάθε μου παράπονο, κάθε μου θλίψη.
Στην παιδική μου ηλικία είχα πολλές επιθυμίες και όνειρα, ένιωθα το θαύμα κάτι απόλυτα φυσικό γιατί και γω αισθανόμουν ένα θαύμα μέσα σε ένα θαυμαστό κόσμο. Αισθανόμουν πρόσφατη παράδοση του Δημιουργού στον υλικό κόσμο και αυτό κρατούσε μέσα μου δυνατή ακόμα τη σύνδεσή μου μαζί Του. Σκορπούσα την χαρά μέσα μου και γύρω μου, σαν χρυσόσκονη που δεν τελείωνε ποτέ από την τσέπη μου. Κάθε μέρα ζούσα την κάθε στιγμή, γιατί η ζωή μου φαινόταν ένα υπέροχο, ξεχωριστό ταξίδι, μια ατελείωτη ευκαιρία για ανακάλυψη.
Στην παιδική μου ηλικία, δεν ήταν όλα τέλεια και δεν θα μπορούσαν να είναι, γιατί το τέλειο δεν υπάρχει, σε κανέναν ενήλικα που γίνεται γονιός και σε κανένα παιδί. Υπάρχει μόνο το ξεχωριστός και έτσι ένιωθα, ξεχωριστός μέσα στον μικρόκοσμό μου.
Στην παιδική μου ηλικία δεν ήταν όλα τα βιώματα ευχάριστα, αλλά και αυτά χρήσιμα ήταν για να μπορέσω να συναισθανθώ σήμερα, το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό, το ουδέτερο, το αποστασιοποιημένο από το άμεσο και το πλήρες.
Σε αυτή την κατάσταση κάποιες φορές μπορεί να γεννιόταν και ένα τραύμα, κυρίως από την αίσθηση που μου άφηνε κάθε τι που συνέβαινε και είτε δεν μου άρεσε, είτε δεν το καταλάβαινα ακριβώς τι ήταν.
Και αυτό όμως με έκανε να αισθάνομαι ζωντανός, να εκτιμώ ακόμα περισσότερο τις χαρούμενες στιγμές, να διαλέγω που νιώθω μέσα μου καλά, να αποφασίζω που στέκομαι αυθεντικά εγώ και να ανακαλύπτω ότι έχω επιλογές, δυνατότητες και κυρίως ότι αρχίζω να χτίζω μέσα μου την ευθύνη για την ακεραιότητά μου, την αυτοπροστασία μου και την περιφρούρηση της ταυτότητάς μου.
Κάποια από αυτά μάλλον τα σκέπασα πρόχειρα και δεν έκλεισαν τότε όπως έπρεπε, ή δεν ήταν προορισμένα να κλείσουν τότε, αλλά αργότερα, πολύ αργότερα γιατί ο σκοπός τους ήταν να χτίσουν ένα ακόμα κομμάτι στον χαρακτήρα μου. Και αυτά τα αγαπώ, γιατί θα έρθει μια μέρα που άφοβα θα τα αποδεχθώ, θα τα φροντίσω με αγάπη και θα τους δώσω την κατάλληλη θεραπεία, ώστε από τραύματα να μετουσιωθούν σε χαρίσματα, σε ευλογία, σε κίνητρο, σε καταλύτη, που τόσο πολύ χρειάζομαι σήμερα για να φθάσω στον προορισμό μου.
Στην παιδική μου ηλικία , εκεί είναι ο χάρτης της ζωής μου, εκεί ήμουν αυθεντικά εγώ, εκεί ανακάλυψα τη μοναδικότητά μου, εκεί βρίσκονται όλοι οι κρυμμένοι θησαυροί και τα αναπάντητα ερωτηματικά που έχω σήμερα για μένα ,για το ποιος είμαι και τι θέλω, τι αναζητώ για να νιώσω πληρότητα και ευτυχία.
Εκεί να γυρνάει η καρδιά μου πάντα, όταν το μυαλό αμφιβάλει, μπερδεύεται και παραμορφώνει την πραγματικότητά μου με κακοστολισμένες εντυπώσεις.
Στην παιδική μου ηλικία, όλα όσα χρειάζομαι είναι εκεί, αρκεί να μου επιτρέψω να τα ξαναθυμηθώ.
Αυτό το παιδάκι, αυτό το πλασματάκι του χθες, τον μικρό σοφό οδηγό μέσα μου, αυτόν να βρω. Το παιδί μέσα μου, αυτό θα με ζεστάνει ξανά στη ζωή…….
Στην παιδική μου ηλικία…