Γάμος σε κρίση...

Μοιραστείτε το άρθρο:

Γράφει η Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης Αγγελική Μ. Κουρμπέλη.

Και ενώ ξεκινήσαμε το «εμείς οι δυο μαζί» , με τις καλύτερες των προθέσεων και νιώθοντας αμοιβαία χαρά και ικανοποίηση για το κοινό μας ξεκίνημα στη ζωή, ξαφνικά σαν να τραβήχτηκε η κουρτίνα και αυτός ο γάμος να μην είναι ακριβώς αυτό που φανταζόμασταν κάποτε πως θα ήταν.

Το «εμείς» στα αλήθεια υιοθετήθηκε και τροφοδοτήθηκε ποτέ αυθεντικά ή στρέψαμε τις ελπίδες μας και τις προσδοκίες μας ότι τα πράγματα θα πάνε απλώς καλά, μόνο και μόνο επειδή θα συμβεί αυτός ο γάμος και έτσι με κινητήριο δύναμη τον έρωτα και ασπίδα προστασίας την τυπική επισημότητα αυτής της ένωσης, τελικά το «happily ever after» μάλλον στη δική μας περίπτωση δεν λειτούργησε ή δεν είμαστε 100 % αν λειτουργεί πάντα.

Λαμβάνοντας την απόφαση να περάσουμε από το «εγώ» στο «εμείς» και να ενωθούμε κατά κάποιο τρόπο με ένα άνθρωπο, ας γυρίσουμε για λίγο πίσω και ας θυμηθούμε τις στιγμές που ανταλλάσαμε όρκους αιώνιου έρωτα και μοναδικών στιγμών, πίστης , αγάπης και αφοσίωσης, φροντίσαμε επίσης τότε, να εκφράσουμε εκατέρωθεν με ειλικρίνεια και σεβασμό τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, όνειρα, στόχους, αρχές, προσδοκίες γι αυτήν την κοινή πορεία του «εμείς», ώστε αφενός να δούμε αν υπάρχει συμφωνία με την άλλη πλευρά, αφετέρου αν είναι διαπραγματεύσιμα τα δικά μας θέλω που δεν περιλαμβάνονται στα θέλω του/της συντρόφου μας;

Και ενώ η συμβίωση, το μοίρασμα, άφηναν σε πρώτο επίπεδο μια θετική και ζεστή χροιά και λειτουργούσαν υπέρ του «εμείς», με τον καιρό δείχνουν να μην μας ενώνουν τελικά και τόσο και μάλλον πολλές φορές μοιάζει σαν να μας υπενθυμίζουν λόγους για επιστροφή στο «εγώ».

Και κάπως έτσι συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας , άλλοτε να έχει δεύτερες σκέψεις για την επιλογή του συντρόφου μας , άλλοτε εναγωνίως να προσπαθούμε να μας καθησυχάσουμε ότι όλα τα ζευγάρια , έχουν προβλήματα, όλα τα ζευγάρια περνάνε κρίση και τέλος πάντων… θα περάσει και αυτό.

Θα περάσει όμως;

Όχι δεν θα περάσει… τουλάχιστον όχι από μόνο του, τουλάχιστον όχι χωρίς την δική μας διάθεση να αποδεχθούμε ότι ο γάμος μας παρουσιάζει κάποιες δυσλειτουργίες και εφόσον το επιθυμούμε, μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία, να ξαναφτιάξουμε ότι φαίνεται να μην λειτουργεί πια.

Τα σημάδια πως ένας γάμος δεν είναι πια και τόσο λειτουργικός μπορεί να είναι ποικίλα, και κοινά σε κάποιο βαθμό, ωστόσο αυτό που μπορεί να διαφέρει είναι ο τρόπος που τα αντιλαμβάνεται ή τα αναγνωρίζει ένα ζευγάρι και φυσικά ο τρόπος που τα ερμηνεύει, δηλαδή ως ευκαιρία για διάλυση ή ευκαιρία για επανόρθωση;

1. Σε κατάσταση αντιζηλίας και αντιπαλότητας.

Αυτό συμβαίνει όταν το παιχνίδι Αφέντης-Δούλος είναι ενταγμένο στην καθημερινή ρουτίνα του ζευγαριού και παλεύουν και οι δύο να αποδείξουν, για το ποιος είναι καλύτερος, ποιος έχει δίκιο, με σκοπό ένας από τους δυο να επιβάλλει τον τρόπο του και να επικρατήσει έναντι του άλλου, ασκώντας έντονη κριτική ο ένας στον άλλο. Ο ένας δεν αντέχει την επιτυχία του άλλου, ενώ δεν χάνεται ευκαιρία για εκατέρωθεν υποτιμητικά σχόλια.

2. Μένουμε μαζί αλλά «σπίτι μου» νιώθω ακόμα ότι είναι το πατρικό μου.

Αυτή είναι η περίπτωση που ένας από τους δύο, ή και οι δύο , δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως είναι ζευγάρι και όχι συγκάτοικοι και ενώ μένουν μαζί, δεν νιώθουν, όχι μόνο οικεία, αλλά και ολοκληρωμένοι ο ένας με τον άλλο και το κενό που δημιουργείται σε επίπεδο ασφάλειας, προστασίας και πληρότητας, καλούνται να το καλύψουν τα μέλη της οικογένειας καταγωγής , είτε απευθείας , είτε μέσω των απόψεων και πεποιθήσεών τους, που φροντίζουν να ενσωματώνουν οι σύντροφοι εκατέρωθεν στο δικό τους σύστημα πεποιθήσεων, προκειμένου, όπως νομίζουν, να ανταποκριθούν επαρκώς στις νέες συνθήκες ζωής και στις νέες ευθύνες που έχουν αναλάβει.

Κοινώς, μπαίνοντας στο καινούργιο μας σπίτι ξεχάσαμε να αφήσουμε απέξω τη μαμά μας, τον μπαμπά μας , τα αδέλφια μας και φυσικά το κομμάτι του εαυτού μας που έμενε μαζί τους όσο ήταν παιδί ή όσο δεν είχε ακόμα αυτονομηθεί με αποτέλεσμα να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να σταθούμε χωρίς αυτούς στο γάμο μας και στις δημιουργηθείσες από αυτόν υποχρεώσεις .

3. Φαινομενικά μαζί, αλλά ουσιαστικά χώρια.

Και ενώ πιστεύαμε ότι μοιραζόμασταν άπειρα πράγματα μαζί, σε σημείο που είμαστε δεδομένα γνωστοί και οικείοι μεταξύ μας, ξαφνικά έχουμε τόσα λίγα να μοιραστούμε, τόσα λίγα να πούμε ο ένας στον άλλο και έτσι κλεινόμαστε στον εαυτό μας, η επικοινωνία γίνεται επιφανειακή και κρύβουμε πίσω από ένα «δεν με καταλαβαίνεις» , απέραντη ανασφάλεια, φόβους, ερωτηματικά που μένουν σε κουτάκια καλά κρυμμένα μέσα μας.

Και από το «εμείς», διαπιστώνουμε δυο άτυπα στρατόπεδα του «εγώ» και «εσύ», που μεγαλώνουν την μοναξιά και το χάσμα μεταξύ μας. Και ενώ σου μιλώ και μου μιλάς, κανείς δεν τολμά να επικοινωνήσει αυθεντικά αυτό που πραγματικά νιώθει .

4. Από συνήθεια εραστές.

Καθώς ο καιρός περνάει, η ερωτική επιθυμία του ενός για τον άλλο έχει εμφανώς μειωθεί και πλέον η ερωτική συνεύρεση γίνεται μια μηχανιστική πράξη με αναμενόμενο βαθμό απόλαυσης και εκατέρωθεν ικανοποίησης. Ή και το αντίθετο, διαφωνούμε σε όλα, αλλά οι μόνες στιγμές που εκπληρώνεται το «εμείς» είναι όταν συναντιόμαστε ερωτικά. Και μετά πάλι δύο άγνωστοι ή οπωσδήποτε δύσκολα δυο σύμμαχοι.

5. Αγαπιόμαστε αλλά σε κάθε ευκαιρία βγαίνουν τα γάντια του μποξ.

Η έννοια και η ποιότητα της αυθεντικής αγάπης υφέρπει στον αέρα, απλά σαν μια ιδέα, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι ο ένας δεν αντέχει πια τον άλλο και ακόμα και μια λέξη, ένα βλέμμα μπορεί να μετατρέψει τη συμβίωσή μας σε εμπόλεμη ζώνη. Ο θυμός και η δυσφορία συσσωρεύονται και η σχέση μοιάζει πια με ατομική βόμβα.

6. Δεν αναγνωρίζω πια ούτε εμένα, ούτε τον άνθρωπο που αγάπησα κάποτε.

Κανένας από τους δύο συντρόφους δεν εξελίσσεται προσωπικά σαν άτομο μέσα στο γάμο, ενώ το εσωτερικό δέσιμο στο ζευγάρι μένει σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης ,τα παιχνίδια του μυαλού (mind games) και οι στρατηγικές αντικαθιστούν την αλληλοεκτίμηση ,την ενσυναίσθηση και τον εκατέρωθεν θαυμασμό. Οι σύντροφοι εφόσον δεν τροφοδοτούν μέσα από τη σχέση και τον εαυτό τους την αυτοαξία, την αποζητούν πολλές φορές σε κάποιο τρίτο πρόσωπο ή ένας από τους δύο παραδίνεται στο να βρίσκεται σε σχέση ψυχικής εξάρτησης από τον άλλο με αποτέλεσμα να χάνει τον εαυτό του.

7. Νιώθω ότι βιώνω αληθινές στιγμές ευτυχίας όταν δεν είμαστε μαζί.

Και ενώ από την αρχή ήμασταν αχώριστοι σε βαθμό κακουργήματος και δεν μας ενδιέφερε και τόσο να διατηρήσουμε το κομμάτι της προσωπικής μας αυτονομίας, τελικά όχι μόνο αναζητήσαμε ατομικές στιγμές , αλλά προσπαθούμε να βρούμε ή και να δημιουργήσουμε ακόμα, ευκαιρίες να υπάρξουμε μόνοι και να αλληλεπιδράσουμε σε ατομικό επίπεδο και όχι σαν ζευγάρι. Το συνέχεια μαζί μοιάζει να μας κόβει σιγά σιγά το οξυγόνο .

Με δεδομένο ότι αναγνωρίσαμε τις δυσλειτουργίες του γάμου μας και έχοντας επανορθωτική διάθεση απέναντι στην μεταξύ μας σχέση και όχι μια ανάγκη αποκατάστασης του αισθήματος δικαίου (αναζητώ κάποιον να μου επιβεβαιώσει ότι εγώ είμαι ο σωστός μεταξύ των δύο) , τίθεται το ερώτημα, αξίζει να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε;

Πριν απαντηθεί το προηγούμενο ερώτημα ας φανταστούμε τον γάμο μας σαν έναν πραγματικό «ασθενή», που εμείς και ο σύντροφός μας τον φέρνουμε ενώπιον ενός «ιατρού», και γεμάτοι αγωνία στο βλέμμα (όπως και στις ταινίες) απευθυνόμαστε στον θεραπευτή , ο οποίος μόλις τον έχει εξετάσει και τον ρωτάμε «θα ζήσει γιατρέ μου;» .

Η απάντησή σοκαριστικά αποκαλυπτική , σε σημείο που αρκετοί από εμάς να μην είμαστε πάντα έτοιμοι να την αποδεχθούμε και γι αυτό να θεωρούμε τον ιατρό μάλλον ακατάλληλο για τον «ασθενή» μας . Και αυτό γιατί ο ιατρός απάντησε με πάσα ειλικρίνεια πως η θεραπεία αυτού του ασθενούς δεν βρίσκεται στα δικά του χέρια, αλλά στα δικά τους, και πως η ίαση δεν θα βρει χώρο να επισυμβεί , αν κανείς από τους δυο δεν βρει του κουράγιο να αναγνωρίσει το δικό του κομμάτι ευθύνης και θετικής συμβολής στην τωρινή κρίσιμη κατάσταση του «υπό θεραπεία» γάμου.

Εύκολα λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί κανείς πως η επιλογή ενός ζευγαριού να απευθυνθεί σε έναν σύμβουλο γάμου με στόχο να εξομαλυνθούν τα προβλήματα και το μεταξύ τους χάσμα είναι όχι μόνο άξια επαίνου, αλλά και ενδεικτική του ενδιαφέροντος που δείχνουν οι σύντροφοι ο ένας για τον άλλο, την ίδια τους τη σχέση αλλά και την κοινή τους πορεία.

Το αποτέλεσμα όμως αυτής της επιλογής , είναι κάτι που κανείς εκτός του ζευγαριού δεν μπορεί να ελέγξει ή να εγγυηθεί, καθώς η από κοινού αφοσίωση, υπομονή, και δέσμευση στο θεραπευτικό πλαίσιο, είναι απαραίτητα στοιχεία για την επιτυχία καθώς και η εκατέρωθεν διάθεση το «εγώ» να ξανασυστηθεί με το «εμείς» χωρίς να υποκρίνεται ή να καταπιέζεται, αλλά να συνεκπαιδευτεί στο πώς να ξεδιπλώνεται αυθεντικά προς τα έξω σε μια σχέση συνεργασίας με το «εμείς» που το εξελίσσει και δεν το αφήνει σε καμία περίπτωση στάσιμο.

Επομένως, ναι, ένας σύμβουλος γάμου μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα στην διάσωση ενός γάμου, υπό τον όρο ότι οι σύντροφοι επιθυμούν πραγματικά να παραμείνουν μαζί και να επενδύσουν χρόνο και ενέργεια στο πως μπορούν να ενισχύσουν θετικά κάθε πτυχή του γάμου τους που χρειάζεται να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο.

Σχετικά με τον συντάκτη

Βιογραφικά Στοιχεία

Αγγελική Κουρμπέλη

Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης

Με σπουδές στην Ψυχολογία και τη Συμβουλευτική Προσωπικών Δεξιοτήτων, η Αγγελική Κουρμπέλη, ασχολείται με ομάδες αυτογνωσίας, με σκοπό να οδηγεί τα συμμετέχοντα μέλη των ομάδων της, σε μια εσωτερική συνειδητοποίηση του αληθινού εαυτού τους, σε ψυχική ισορροπία, αλλά και ανάδειξη όλων των ταλέντων και κλίσεων που έχουν ως προσωπικότητες.

Μέγιστος και πρωταρχικός στόχος είναι τα άτομα με τα οποία δουλεύει , να γίνουν μαχητές της ζωής και να επιτυγχάνουν τις φιλοδοξίες και τους στόχους τους.

Το μότο της: «Δεν έχει σημασία προς τα που φυσά ο άνεμος, σημασία έχει το πως θα σηκώσω τα πανιά μου».