Γιατί να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο;

Γράφει η Ψυχολόγος Νάντια Γκίκα.

Αν και στο εξωτερικό η επαφή με κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας ειναι κάτι πάρα πολύ σύνηθες και ταυτόχρονα αποδεκτό, στην Ελλάδα ακόμη και σήμερα φαίνεται πως εξακολουθεί να είναι ένα θέμα ταμπού. Η επίσκεψη σε κάποιον ψυχολόγο αποτελεί ένδειξη «τρέλας», «παραφροσύνης» ακομα και δείγμα «αδυναμίας» του ατόμου να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που του προκύπτουν.

Παρόλα αυτά, πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να σπάσουν τα στερεότυπα και να  εισάγουν την ψυχοθεραπεία στην ζωη τους. Η ψυχοθεραπεία είναι ένα μακρύ ταξίδι, που γίνεται με την βοήθεια του ειδικού και μέσα από αυτό  ξετυλίγονται σταδιακά  διάφορες πτυχές του εαυτού και αναδύονται ζητήματα που για χρόνια ήταν πολύ καλά θαμένα.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει κάποιον να ζητήσει την βοήθεια του ειδικού;

1. Η ανάγκη να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του έτσι ώστε να μπορεί να ζήσει ενα όμορφο παρόν και να οραματιστεί ρεαλιστικά το μέλλον.

Τα παρελθοντικά γεγονότα της ζωής μας  διαδραματίζουν ένα τεραστίο ρόλο στην τωρινή μας κατάταση. Ενας επώδυνος χωρισμός, δύσκολα παιδικά χρόνια, απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου  αποτελούν δύσκολα βιώματα που ενδεχομένως να επηρέαζουν αρνητικά το παρόν του θεραπευομένου.

Απόρροια όλων αυτών των γεγονότων είναι η δημιουργία αρνητικών συναισθημάτων οπως π.χ. καχυποψία απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις, φόβος δεσμευσης, άκαμπτος τρόπος σκέψης, διαταραχές διάθεσης και συναισθήματος που τείνουν να δηλητηριάζουν καθημερινά τον εαυτό. Μέσα λοιπόν από την ψυχοθεραπεία ρίνουμε φως σε όλα εκείνα τα γεγονότα του παρελθόντος και γιατρεύουμε το εσωτερικό μας πληγωμένο παιδί.

Κατά τα συνέπεια ο θεραπευόμενος κατανοεί τις πραγματικές του ανάγκες και με γνώμονα αυτές θέτει ρεαλιστικούς στόχους για το μέλλον ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες ματαίωσης

2. Η θέληση να εξερευνήσει τα αίτια της συμπεριφόρας του.

Δεδομένου οτι ένα μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς μας υποκινείται από το ασυνείδητο, πολλοί δυσκολέυονται να κατανοήσουν τους λόγους που συμπεριφέρθηκαν με συγκεκριμένο τρόπο απέναντι σε κάποια περίσταση. Πίσω απο την απλοική απάντηση “τώρα δεν ξέρω γιατί συμπεριφέρθηκα έτσι”, κρύβονται αναρίθμητες αιτίες που ως επί τον πλείστον έχουν τις ρίζες τους στα πρώτα χρόνια της ζωής μας.

Η ψυχοθεραπεία, λοιπόν, βοηθάει το άτομο  να ρίξει  φως σε αυτές τις πρωταρχικές συμπεριφορές και να ξετυλίξει  αυτό το μπερδεμένο κουβαρι ανατρέχοντας πίσω στον χρόνο. Κατανοεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην εκάστοτε συμπεριφορά και γίνεται ψυχικά ωριμότερος.

3. Η επιθυμία ανάζητησης του πραγματικού του, αληθινού του εαυτού.

Από την πρώτη στιγμή, που το άτομο γεννιέται παίρνει ταυτότητες δανεικές που με το πέρασμα του χρόνου όχι μόνο  τον έχουν καθορίσει αλλά ταυτόχρονα στην προσπάθεια να ανταποκριθεί όσο το δυνατόν καλύτερα σε αυτές δημιουργούν τεραστια ψυχολογική φόρτιση και κουράζουν.

Ταμπέλες που όσο μεγαλώναμε διαπιστώναμε πως είναι ενα βαρύ φορτίο στις πλάτες μας και μας έχουν στερήσει τον πραγματικό μας εαυτό.

Η ταμπέλα του αφοσιωμένου  σύζυγου, του σωστού μαθητή του υπάκουου εργαζομένου, του καλού και συμπονετικού αδερφού το μόνο που κατεφέρνουν είναι να μας βάζουν σε καλούπια και να μας εξουθενώνουν προσπαθώντας να τις ακολουθήσουμε πιστά όπως τους αρμόζει.

Μέσα από το ταξίδι της ψυχοθεραπείας ο θεραπευομενος ανακαλύπτει νέες πτυχές του εαυτού του, συνειδητοποιεί τι του αρέσει και τι όχι, τι μπορεί και τι δεν μπορεί και το σημαντικότερο είναι πως μαθαίνει να αποδέχεται όλες τις πτυχές του και να υποστηρίξει τις αλλαγές.

4. Η επιθυμία του να θέσει όρια στον εαυτό του και στους άλλους.

Τα όρια ο θεραπευομένος αρχίζει να τα μαθαίνει από την πρώτη κιόλας συνάντηση με τον θεραπευτή, καθώς από κοινού δημιουργούν ένα «θεραπευτικό συμβόλαιο», το οποίο πρέπει και οι δύο να ακολουθούν. Με τον καιρό ο θεραπευόμενος ανακαλύπτει συμπεριφορες στην καθημερινότητα του, που στερούνται ορίων και συνειδητοποιεί την ψυχική φόρτιση, που αυτές επφέρουν.

Συνεπώς,  μαθαίνει  σταδιακά να αναγωρίζει τις ανορίοτες συμπεριφορες σε όλες τις διαπροσωπικές του σχέσεις , να βάζει τα όρα του, μαθαίνει να λεέι οχι και να συμπεριφερέται με τρόπο που ικανοποιεί τις δικές του ανάγκες.  Μαθαίνει βάζοντας τα όρια του,  πως να συνυπάρχει μαζί με  τους άλλους διατηρώντας ταυτόχρονα τον προσωπικό του χώρο

Στο πλαίσιο αυτό συνάπτει πιο υγιείς σχέσεις, σχέσεις που βασίζονται στην από κοινού κατανόηση και αποδοχή,  στον σεβασμό απέναντι στις ανάγκες του άλλου, στην ελευθερία εκδίπλωσης του πραγματικού εαυτού και των αναγκών του.

Σίγουρα το ταξίδι της ψυχοθεραπείας είναι ένα μακρύ και δύσκολο στην αρχή ταξίδι καθώς το άτομο καλείται να αναπροσαρμόσει τα δεδομένα στην ζωή του και πολλές φορές να πολεμήσει τον ίδιο του τον εαυτό, ωστόσο το αποτελέσμα του είναι αρκετά εντυπωσιακό.